Hallo, ben jij Sabine van MetSabine?
Ik hoor een vrouw aan de andere kant van de lijn en ik bevestig: “Ja, u spreekt MetSabine”.
“Hallo Sabine, ja ik heb je website gevonden en las je blog. Ik herkende daar zoveel in en ik ben opzoek naar zorg, voor mijn tweeling. Ik denk dat jij de aangewezen persoon daarvoor bent. “Ik heb PGB en ben al maanden opzoek naar ondersteuning en ik heb nog steeds niemand gevonden”, zucht ze. “We hadden 2 hele goede begeleiders en eenverpleegkundige. Maar door omstandigheden zijn de begeleiders gestopt en de verpleegkundige kan niet zoveel uren werken. Kunnen wij een afspraak maken, om te kijken of je iets voor ons kan betekenen?”
“Shit! Nog meer uren erbij. Ik zit best al vol. Waar moet ik dan die uren vandaan halen. Nou ja, kan ik deze mensen toch wel helpen met 1 of 2 uurtjes. Misschien zijn ze dan een beetje geholpen”, denk ik. Mijn maag draait. Ik weet dat ik het eigenlijk niet moet doen en toch doe ik het! Ik plan een afspraak met deze moeder in. Want is nee zeggen geen optie?
Een van de vele situaties, die ik regelmatig meemaakte als zelfstandige zorgprofessional. Het steeds nee moeten verkopen. Iedere keer weer, waar een ouder geen goede zorg voor hun kind vonden,moest ik nee verkopen omdat ik bomvol zat met werk. Mijn zorghart, deed keer op keer zeer.
Het voelde keer op keer alsof ik iemand in de steek liet….
Vergrijzing van personeel in de zorg
Dit lijkt één van de grootste gevolgen die ontstaan is door de vergrijzing van het personeel in de zorg. Er zijn steeds minder mensen die de zorg kunnen verlenen t.o.v. het aantal en de hoeveelheid zorgvragen. Door deze vergrijzing zijn er zoveel andere situaties ontstaan waardoor de consequenties straks niet meer te overzien lijken! Is de overheid te laat begonnen met het ondernemen van acties?
Door al deze situaties lijken zorgvragers hun recht tot zelfbeschikking, eigen waarden en
zelfvertrouwen te kunnen verliezen. Wat vreselijk is! Ieder mens heeft recht op zelfbeschikking, dit ligt vast als recht van de mens. Hoe belangrijk is het om als mens eigen waarden te hebben en voldoende zelfvertrouwen in je leven?
Het begon jaren terug al met het nieuws over het feit dat het merendeel van het personeel in de zorg ouder is en binnen een aantal jaren zal uitstromen, maar dat er onvoldoende nieuw verzorgend personeel opgeleid wordt. (Ongeacht met welke reden dan ook, deze discussie wil ik even uit deze blog laten.)
Binnen een aantal jaren stroomt er dus heel veel personeel uit en is er onvoldoende personeel om alle mensen die zorg nodig hebben te kunnen verzorgen.
Op de werkvloer...
Acties die ondernomen werden en wat ik letterlijk heb gezien op de werkvloer was dat:
- Mantelzorgers moeten meer van de zorg overnemen met als gevolg van het te weinig
zorgpersoneel dat zij te weinig op de zorg konden terugvallen dat zij nu zelf overlopen en de
zorg niet meer aan kunnen. Toch hebben zij geen keus meer. Ze moeten. - We schakelen ongeschoolde mensen in voor activiteitenbegeleiding, want men gaat ervan
uit dat een dag invulling geven aan zorgvragers niet persé iets is waar je geschoold voor hoeft
te zijn.
Ik heb nu niet echt het idee dat dit het probleem heeft opgelost, want wat je nu ziet is dat:
- Personeel ervaart veel meer werkstress en er is nog steeds onvoldoende tijd om te kunnen besteden aan de zorgvragers. Het eeuwige gevoel dat je alles moet afraffelen.
- Vaak waar de zorgprofessional meer uren wil werken maar niet mag, wordt er wel verwacht dat je ten aller tijden beschikbaar bent voor de instelling. Dag, avond of nacht!
- Personeel voelt zich verantwoordelijk voor de zorg van de zorgvragers, dus komt opdagen omdat er gezegd wordt, als jij niet komt dan hebben we niemand (of je krijgt een werkopdracht die je moet uitvoeren.) Je gaat voor de zoveelste keer en ervaart eigenlijk datje tegen een burn-out zit. Je hebt niet voldoende de tijd om tot rust te komen, je voelt je niet gehoord als zorgprofessional.
Waar is het recht op zelfbeschikking en eigenwaarde van de zorgvrager?
Feit is dat de overheid blijft bezuinigen op de zorg! Terwijl het al jaren bekend is dat er heel veel uitstroom zal zijn van het zorgpersoneel. En nog meer willen bezuinigen op het inzetten van personeel.
Waarbij ik denk aan een artikel van de NOS van 7 september 2022: “Het kabinet wil ‘onbewezen’ zorg uit het basispakket schrappen. Er is versobering op komst.“
Ik quote vanuit dit artikel: “Beschreven in het Intergraal Zorgakkoord (IZA): er is immers niet genoeg personeel om de verwachte explosie aan zorgvragen adequaat aan te pakken. Waarbij er in het artikel wordt aangehaald dat de discussie over de 24 uurs luier is geopend!”
Wat nou? Gaan we echt WEER met elkaar in discussie of mensen die niet incontinent zijn een pamper moeten dragen? Waar zit hier het recht op zelfbeschikking? Mag de overheid dit afdwingen en mensen hun gevoel voor eigenwaarde/zelfvertrouwen afnemen? Want dat is wat er letterlijk gebeurt. Wat doet het met jou als jij verplicht wordt in je broek te moeten poepen of plassen en dan te moeten wachten tot er iemand is die tijd voor je heeft om je te komen verschonen? #Hoedan????
Feit is dat al jaren bekend is dat er een steeds grotere zorgvraag aankomt, dat de beroepsbevolking onvoldoende meegroeit en dat er snel naar goede oplossingen gezocht moet worden.
Als ik kijk naar de hoofdlijnen in de brief ‘Toekomstige arbeidsmarkt zorg’ van het Ministerie en kijk naar de berichtgevingen van de NOS, hou ik mijn hart vast. Mijn zorghart doet pijn. In mijn werkende leven als secretaresse bij diverse consultancy bedrijven, heb ik al zoveel ‘projecten’ zien falen. Zullende plannen van de overheid nu wel werken dan?
Wat gebeurt er met het huidige personeel?
Veel zorgprofessionals vluchten nu zij nu naar het zelfstandig ondernemerschap in de zorg en worden zij zzp’er in de zorg.
Als ze maar uit die ellendige situatie kunnen en eindelijk weer gewoon liefdevolle/ warme gezonde zorg kunnen verlenen. Zodat jij als zorgprofessional weer kan doen waar je goed in bent; zorgen voor een ander!
Vergeet dan niet al die (zelfstandige) zorgprofessionals die het spuug zat zijn en door willen stromen naar een ander beroep! Een veel gehoorde uitspraak: “ik ga wel achter de kassa zitten.” Omdat men geen uitweg meer ziet. En dit zijn niet de mensen die uitstromen omdat ze met pensioen gaan!
Dit zijn mensen in loondienst maar ook ZZP-ers in de zorg! Waar gaat dit heen?
Mijn mening: De overheid moet er zijn voor de burger (ik snap dat het hele complexe vraagstukken zijn.) Toch moet de overheid zijn verantwoordelijkheid nemen en mag echt in de praktijk kijken of ze mensen het recht van zelfbeschikking en eigenwaarde niet afnemen door zoveel te bezuinigen op dezorg…
Voor zowel de zorgprofessional als de zorgvrager!
